در ســینه ای که عشق شما موج مـی زند          سرچشمه های نور خــدا موج می زند
با یادتان زلال تـرین قطــــره های اشـک          در چشم های عاشــق ما موج می زنـد

دریای شورو شوق زیارت چه بی شکـیب           در لحظه های خیس دعـا موج می زند

وقتی که پرچم حرمت مـــوج مـی خورد           در او هزار قبله نما مـــــــوج می زنـد
آوای خشک «العــــطش» کودکان هـنوز          در خیمه گاه مانده به جا موج می زنـد
رودی که گفته اند دلش سخت سنگی است          آرام مانده است و یا مـــــوج می زنـد؟
از او چقدر خاطره در ذهن کربـــلاست           تا جاری است خاطره ها موج می زند:
در خیمه آب نیست و گهواره تشنه است           آن رود رو سـیاه به کجا مــوج می زند
وقتی که ساقی حرم از دسـت رفته است           دیگر فـراتِ آب چـــــــرا موج می زند
می خواهد اشک طفل تو را در بیاورد؟           این گونه با صدای رها مـــوج می زند
اما نه! جای گریه، علــــی خنده می کند           خونش اگر چه درهمه جا موج می زند
درچشم ذوالفقار که خون خواه کربلاست           طوفان سرخِ خشمِ خدا مــــوج می زنـد